bir doga yuruyusu macerasi

Dun hersey cok guzel baslamisti, hava cok guzeldi, bizim buralarin baharinin tadina doyum olmuyor zaten. Heryer ormanlik oldugundan, doga gezisi(hiking) yapmak icin cok uygun bir gundu. Ben de bir arkadasimla birlikte sehrin bir doga gezisi grubunun yuruyusune katildim. Grupta genclerden cok yaslilar bulunmakta, cogu emekli olmus, zamanini boyle gezilerle geciriyor.


Yuruyusu dun yasli amcalardan Bob yonetti, 30 yil once gittigi bir ormana goturdu bizi. Gercekten de hos bir ormandi. Bir golun kenarindan basladik yuruyusumuze ve yokuslu tepelere dogru yola acildik. Bob cok zorlu bir yuruyus olmadigini golden sonra bir yokusu ciktiktan sonra yuruyusu tamamlayacagimizi soyledi. Bunu soylerken guvendigi tek sey 30 yil oncesinden kalan anilariydi. Ne bir harita vardi ortada, ne bir gps aleti. Herkes Bob'a guvendi, basladik yuruyuse. Asagidaki amca Bob olmakta.


Bob'un soyledigi yokusun ardindan bir yokus, sonra bir daha yokus, sonra binlerce yokus geldi. Ben ve arkadasim cok zorlanmadan onlerde gidiyorduk, orman cok huzurlu, yemyesildi, gokyuzunu bile goremiyorduk agaclardan. Gercekten biz cok zevk aliyorduk. Asagidaki kirmizi cantali kiz benim:)
Ama grubun yaslilari yavas yavas alarm vermeye basladi. Bir kadin astim krizi gecirdi. Neyse o biraz iyilesti baska bir kadin (Rowin) kalp sorunu yasamaya basladi. Biz arkadasimla kadina yardim etmeye karar verip, kolundan tutarak ona eslik ettik, biz en arkada yururken diger gruptan epeyce koptuk. Toplam 7 kisi tam ormanin ortasinda bir dagin basinda Rowin'le kalakaldik. Yolun sonu da pek yakin gozukmuyordu. Rowin'in kalbi yokuslara daha kotu tepki vermeye basladi. Her kucuk tepe tam bir kabusa donmustu onun icin. Zaten kadinin kalbi %80 performansla calismaktaymis. Kadin titremeye, yuruyememeye basladi. Biz cubuklardan sedye yapip kadini tasimaya karar verdik. 7 kisilik grubun 3'unun beli sakatti, en guclu iki kisi biz iki kiz oldugumdan koca Rowin'i sedye ile tasima isi fiyaskoyo donustu:) Asagidaki tisortlerden yaptigimiz sedye gorulmekte.

Biz de yere yatirdik onu. Kadinin durumu iyice kotulesmeye basladi. Yavas yavas dudaklari morardi, elleri sogudu, ayaklari sogudu, cirpinmaya basladi, nabzi acayip derecede dustu(dakikada 30'a dustu), tum kani basinda toplandi resmen. Gozleri acik gokyuzune dogru bakakaldi dakikalarca, ne konusuyor, ne nefes aliyordu. Bilincini tamamen kaybetti. Daha once hic olume sahit olmamistim, bir yandan ilginc geliyordu yasananlar, bir yandan korkmaya baslamistik. Ormanin neresinde oldugumuzu bilmiyorduk, sonunda miydik, ortasinda mi? Rowin'in kocasi (uyuz adam)yerimizi bilmedigimizden 911 aramayi istemedi, ama kadinin artik son nefesleriydi, ben zorla insanlari 911 aramaya tesvik ettim.

Bu arada ben Rowin'in agzina biraz su vermeyi basardim. Sudan sonra kadin gozlerini kirpti, tepki vermeye baslayinca dudaklarina daha fazla islattim. Suyun bu kadar guclu yasam iksiri oldugunu bir kez daha ogrendim. Kadin hareket etmeye basardi azicik. Nasil sevindik anlatamam. Bu arada helikopterler tepemizde ucmaya basladi. Ambulans seslerini duyuyorduk. 20 dakika icinde bizi buldu kurtarma ekipleri. Asagida arkadasim kadina destek olmus durumda.


Ormanda kullandiklari ozel motosikletleri ile yanimiza gelen saglik ekipleri hemen mudahale ettiler kadina. Oksijen maskesi ve serumu verince Rowin cevresine daha anlamli bakislar atmaya basladi. Biz de acayip rahatladik.


Toplam iki helikopter, 12 itfaiye araci, 2 ambulans, 3 askeri arac ve 10 tane orman motosikleti ve en az 60 kisilik bir kurtarma ekibi ile Rowin'i yasama donderdik. Bu arada guclu, kuvvetli kurtarma ekibi yorulup tasima isinde de ben ve arkadasimdan yardim istedi. Kadini sedyeyle tasima isini de biz yaptik. Ekiplerin bizi bulmasinin ardindan yarim saatlik bir yokus yukari yuruyus yaptik ve helikopterin bizi bekledigi yere ulastik. Asagiya indigimizde beni ve arkadasimi herkes alkislarla karsiladi. Kurtarma ekibinin sefi elimizi sıkıp, tesekkur etti. Pek bir kahraman hissettik kendimizi. Kurtarma ekibinin cabuklugu, donanimi, ilk yardimdaki profosyonelligi tadire şayandi.



Hayatimda ilk kez birinin yasamini kurtarmaya katkida bulundum ve muthis bir keyif aldim. Ilk kez, acaba doktor mu olsaymisim diye dusundum. Insanlara yardim etmek bilgisayar basinda saatleri gecirmekten cok daha anlamli bir is. Tabii biz sansliydik, kadinin olmesi an meselesiyken yasama dondu, olebilirdi de. Olseydi bu yaziyi yazarmiydim bilmem. Dun gece kadinin gokyuzune sabitlenmis gozleri, gozumun onunden gitmedi. Kotu bir uykunun ardindan, ilk is kalp hastasi annemi arayip sakin yokus yukari cikma demek oldu:) Bugun ogrendigimize gore Rowin'in durumu iyiye gidiyormus. Gelecek donem, okulun actigi Ilk yardim derslerine katilmayi hedeflemekteyim. Hayat surprizlerle dolu. Hazirlikli olmak lazim.

Bir Amerikan macerasi da burada bitti.

6 comments:

Unknown said...

Renkli bir insansın dediğimde itiraz ediyordun
aha renkli olman yetmemiş bir de süper kahraman olmuşsun.
Geçmiş olsun, umarım sen iyisindir. :)

nurvenur said...

Yok Burak pek renkli bir kisiligim yok cidden. Grubun basina ilk kez bir olay geldi, o da bizim ilk gidisimize denk geldi. Benim sanssizligimdan olsa gerek.

Yaslilar haric hepimiz cok iyiyiz.
Coko sagol sordugun icin.

Moonshine said...

Vay be! Gercekten tam Amerikan filmlerindeki gibi bir macera yasamissin. Okurken bile cok heyecanlandim. Neyse kadincagizin kurtulduguna sevindim. Fotograflardan da yesillik ozlemimi giderdim. Bizim buralar buyuk sehir oldugundan hasret kaldik dogaya, ormana :-)

nurvenur said...

O kadar cok kurtarma aracini ve ekibini bir arada gorunce kendimi ben de film setinde gibi hissettim. Bir de helikoptere binmemize izin verselerdi, cok daha mutlu olacaktik:) Hala birlikte yurudugumuz insanlar tesekkur icin ariyorlar. Hos bir duygu:)

Bizim buralar doga gezmesi yapmasi icin birebir. Ben de hazir buradayken bu yesilin tadini cikarmak istiyorum. Cunku gozum buyuk bir sehirde yasamakta:)

rnt said...

Gecmis olsun Nurcan'cim. Yesilin tadini cikar ama daha genc bir grupla :).

nurvenur said...

Sagol Rabia. Bu aralar havalar da doga da o kadar guzel ki burada. Devamli disari olma istegi duyuyorum. Turkiye'ye gidene kadar her hafta sonu hiking'e gidecegim. Ama biraz daha genc bir grupla gidip daha az macera yasamak daha akillica:)